Bivalirudinγια ένεση

250mg/φιαλίδιο

Ενδειξη:Bivalirudinυποδεικνύεται για χρήση ως αντιπηκτικό σε ασθενείς που υποβάλλονται σε διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση (PCI).

Κλινική εφαρμογή: Χρησιμοποιείται για ενδοφλέβια ένεση και ενδοφλέβια στάγδην.

Ενδείξεις και χρήση

1.1 Διαδερμική μεταφραστική στεφανιαία αγγειοπλαστική (PTCA)

Η δισυρουδίνη για ένεση ενδείκνυται για χρήση ως αντιπηκτικό σε ασθενείς με ασταθή στηθάγχη που υποβάλλονται σε διαδερμική μεταφυσική στεφανιαία αγγειοπλαστική (PTCA).

1.2 Διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση (PCI)

Bivalirudin για ένεση με προσωρινή χρήση αναστολέα γλυκοπρωτεΐνης IIB/IIIA (GPI) όπως αναφέρεται στο

Η δοκιμή αντικατάστασης-2 υποδεικνύεται για χρήση ως αντιπηκτικό σε ασθενείς που υποβάλλονται σε διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση (PCI).

Η δισυριδίνη για ένεση ενδείκνυται για ασθενείς με ή κινδύνου, προκάλεσε θρομβοκυτταροπενία ηπαρίνης (HIT) ή ηπαρίνη θρομβοπενία και σύνδρομο θρόμβωσης (HITTS).

1.3 ΗΠΑ με ασπιρίνη

Η bivalirudin για ένεση σε αυτές τις ενδείξεις προορίζεται για χρήση με ασπιρίνη και έχει μελετηθεί μόνο σε ασθενείς που λαμβάνουν ταυτόχρονη ασπιρίνη.

1.4 Περιορισμός χρήσης

Η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα της bivalirudin για ένεση δεν έχουν καθιερωθεί σε ασθενείς με οξεία στεφανιαία σύνδρομα που δεν υποβάλλονται σε PTCA ή PCI.

2 δόση και χορήγηση

2.1 Συνιστώμενη δόση

Η bivalirudin για ένεση είναι μόνο για ενδοφλέβια χορήγηση.

Η δισυρουδίνη για ένεση προορίζεται για χρήση με ασπιρίνη (300 έως 325 mg ημερησίως) και έχει μελετηθεί μόνο σε ασθενείς που λαμβάνουν ταυτόχρονα ασπιρίνη.

Για ασθενείς που δεν έχουν χτυπήσει/hitts

Η συνιστώμενη δόση bivalirudin για ένεση είναι μια ενδοφλέβια δόση βλωμού (IV) 0,75 mg/kg, ακολουθούμενη αμέσως με έγχυση 1,75 mg/kg/h για τη διάρκεια της διαδικασίας PCI/PTCA. Πέντε λεπτά μετά τη χορήγηση της δόσης του βλωμού, θα πρέπει να πραγματοποιηθεί ένας ενεργοποιημένος χρόνος πήξης (ACT) και θα πρέπει να δοθεί ένας πρόσθετος βλωμός 0,3 mg/kg, αν χρειαστεί.

Η χορήγηση GPI θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε περίπτωση που υπάρχει οποιαδήποτε από τις προϋποθέσεις που αναφέρονται στην περιγραφή της κλινικής δοκιμής Reply-2.

Για ασθενείς που έχουν χτυπήσει/hitts

Η συνιστώμενη δόση bivalirudin για ένεση σε ασθενείς με HIT/HITTS που υποβάλλονται σε PCI είναι ένα IV bolus 0,75 mg/kg. Αυτό πρέπει να ακολουθείται από συνεχή έγχυση με ρυθμό 1,75 mg/kg/h για τη διάρκεια της διαδικασίας.

Για συνεχή διαδικασία μετά τη διαδικασία

Η Bivalirudin για έγχυση έγχυσης μπορεί να συνεχιστεί μετά από PCI/PTCA για έως και 4 ώρες μετά τη διαδικασία μετά τη διακριτική ευχέρεια του θεράποντος ιατρού.

Σε ασθενείς με έμφραγμα του μυοκαρδίου του τμήματος ST (STEMI) της δισυρεδίνης για έγχυση έγχυσης με ρυθμό 1,75 mg/kg/h μετά από PCI/PTCA για έως και 4 ώρες μετά την επεξεργασία θα πρέπει να θεωρηθεί για να μετριαστεί ο κίνδυνος θρόμβωσης του στεντ.

Μετά από τέσσερις ώρες, μπορεί να ξεκινήσει πρόσθετη έγχυση IV bivalirudin για ένεση με ρυθμό 0,2 mg/kg/h (έγχυση χαμηλού ρυθμού), για έως και 20 ώρες, αν χρειαστεί.

2.2 Δόση σε νεφρική βλάβη

Δεν απαιτείται μείωση της δόσης bolus για οποιοδήποτε βαθμό νεφρικής βλάβης. Η δόση έγχυσης της bivalirudin για ένεση ενδέχεται να χρειαστεί να μειωθεί και η αντιπηκτική κατάσταση που παρακολουθείται σε ασθενείς με νεφρική βλάβη. Οι ασθενείς με μέτρια νεφρική βλάβη (30 έως 59 mL/min) θα πρέπει να λαμβάνουν έγχυση 1,75 mg/kg/h. Εάν η κάθαρση κρεατινίνης είναι μικρότερη από 30 mL/λεπτό, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η μείωση του ρυθμού έγχυσης σε 1 mg/kg/h. Εάν ένας ασθενής είναι σε αιμοκάθαρση, ο ρυθμός έγχυσης πρέπει να μειωθεί στα 0,25 mg/kg/h.

2.3 Οδηγίες διαχείρισης

Η bivalirudin για ένεση προορίζεται για ενδοφλέβια έγχυση βλωμού και συνεχή έγχυση μετά από ανασύσταση και αραίωση. Σε κάθε φιαλίδιο 250 mg, προσθέστε 5 ml αποστειρωμένου νερού για ένεση, USP. Στροβιλίστε απαλά μέχρι να διαλυθεί όλο το υλικό. Στη συνέχεια, αποσύρετε και απορρίψτε 5 ml από σακούλα έγχυσης 50 ml που περιέχει 5% δεξτρόζη σε νερό ή 0,9% χλωριούχο νάτριο για ένεση. Στη συνέχεια, προσθέστε τα περιεχόμενα του ανασυσταθείσματος φιαλιδίου στον σάκο έγχυσης που περιέχει 5% δεξτρόζη σε νερό ή 0,9% χλωριούχο νάτριο για έγχυση για να αποδώσει τελική συγκέντρωση 5 mg/ml (π.χ. 1 φιαλίδιο σε 50 ml φιαλίδια σε 100 ml. 5 φιαλίδια σε 250 ml). Η δόση που πρέπει να χορηγηθεί ρυθμίζεται σύμφωνα με το βάρος του ασθενούς (βλ. Πίνακα 1).

Εάν η έγχυση χαμηλού ρυθμού χρησιμοποιείται μετά την αρχική έγχυση, πρέπει να παρασκευαστεί χαμηλότερος σάκος συγκέντρωσης. Προκειμένου να παρασκευαστεί αυτή η χαμηλότερη συγκέντρωση, ανασυγκροτώντας το φιαλίδιο των 250 mg με 5 ml αποστειρωμένου νερού για ένεση, USP. Στροβιλίστε απαλά μέχρι να διαλυθεί όλο το υλικό. Στη συνέχεια, αποσύρετε και απορρίψτε 5 ml από σακούλα έγχυσης 500 mL που περιέχει 5% δεξτρόζη σε νερό ή 0,9% χλωριούχο νάτριο για ένεση. Στη συνέχεια, προσθέστε τα περιεχόμενα του ανασυσταθείσματος φιαλιδίου στον σάκο έγχυσης που περιέχει 5% δεξτρόζη σε νερό ή 0,9% χλωριούχο νάτριο για έγχυση για να αποδώσει τελική συγκέντρωση 0,5 mg/ml. Ο ρυθμός έγχυσης που πρέπει να χορηγηθεί θα πρέπει να επιλεγεί από τη δεξιά στήλη στον Πίνακα 1.